Op 1 mei 1995 namen wij officieel ontslag bij onze werkgevers. Een point of no return. Dat weet ik nog heel goed. Nu was er geen weg meer terug. We hadden ons huis in Amsterdam verkocht om de verbouwing van een winkelpand in Zwolle te kunnen financieren. Want het pand dat we op het oog hadden was een modezaak geweest en die moest nu worden omgeturnd naar een viswinkel met restaurant. Een enorme verbouwing dus. In de tijd dat de verbouwing bezig was pendelden we heen en weer tussen Amsterdam en Zwolle. Toen de verbouwing klaar was en we open konden woonden we (of eigenlijk) kampeerden we boven de zaak. Boven de garage. De wind woei er zo door heen, maar we werkten zo hard dat we daar geen erg in hadden. T was dat mijn moeder de eerste weken van de opening er ook was (zij lag op een matras in dezelfde ruimte) en voor het eten zorgde want daar kwamen we niet aan toe. JP viel 20 kilo af in de eerste paar maanden.

We hadden voor de opening op 1 augustus 1995 heel Zwolle en omstreken gefolderd. En we stonden met een grote advertentie in de lokale krant De Peperbus. En dat hebben we geweten. Vanaf dag 1, ’s ochtends om 9.00 ging de winkel open, zaten we ramvol. En dat met nieuw personeel dat nog geen haring van een makreel kon onderscheiden, wij die nog nooit een eigen winkel en restaurant hadden gerund, het was een pittige tijd zal ik maar zeggen.

We verkochten zoveel haring dat we een stel van Wieringen hebben gevraagd om ons te komen helpen met haring snijden. Zij maakten de eerste week 100 uur! Alleen maar haring snijden. Om even aan te geven hoe druk het was.

De winkel liep als een tierelier. We maakten alles zelf. Salades, meeneem maaltijden, gebakken vis en uiteraard kibbeling. En we hadden een prachtige verse vis presentatie.  De combinatie winkel restaurant werkte als een trein. Precies zoals we hadden bedacht. In de ochtend en namiddag verkochten we voornamelijk in de winkel. Tussen de middag en ’s avonds zat het restaurant vol.

Hoeveel kibbeling en lekkerbek menuutjes we wel niet hebben verkocht. En dat ging in het begin niet helemaal van een leien dakje. Ik nam de bestellingen aan en gaf die door aan de keuken. Daarna werd het uitgeserveerd door onze jongens en meiden. Ik vergeet het nooit meer, liepen ze het restaurant in, riepen ze, 2 kibbelingmenu. Ging er een soort wave door de zaak want iedereen had een kibbelingmenu. Dat ging dus niet goed. JP heeft een plank van achter gehaald, er spijkers in geslagen om bonnen aan te prikken met een nummer. De nummertjes haalden we bij de stomerij verderop in de straat. Een investering van een paar gulden. Die plank is nooit meer weggegaan. Ondernemen is in oplossingen denken!

We maakten ook de eerste koopzondag mee in Zwolle. Ik had een beetje geïnformeerd bij de bakker, slager, groenteboer, het Chinese restaurant etc. of ze daar wat van verwachtten. Nee hoor, zeiden ze allemaal, wij gaan niet eens open. Nou dachten wij, wij dus wel. En dat hebben we geweten. Het leek wel een invasie. Niet normaal hoeveel mensen de stad in kwamen. Rond 12 uur waren we al door bijna alles heen, we konden het niet aanslepen. Meer personeel opgetrommeld. De volgende koopzondag waren de bakker, slager, groenteboer en het Chinese restaurant ook open. Tja, hoezo ondernemers?

We werkten meer dan 100 uur iedere week, we waren van 6 uur tot een uur of 12 ’s nachts in touw. Werken, werken, werken. Gelukkig was mijn moeder er de eerste weken, zij zorgde ervoor dat we in ieder geval ook wat eten binnen kregen. We hadden ook veel ruzie, want we bemoeiden ons te veel met elkaar. Na een paar weken zijn we gaan zitten en hebben gezegd, dit moet anders. We moeten een taakverdeling maken en niet meer met elkaar bemoeien. Dit was een zeer goede beslissing. De taakdeling die we toen hebben gemaakt hebben we nog steeds en werkt voor ons als een tierelier. JP doet de inkoop en regelt alles achter de schermen. Ik doe het personeel en al het werk op de werkvloer. Past ook het beste bij ons karakter.

Van Zwolle naar Amsterdam Kalverstraat, 1996-2003

Veel van onze vrienden en familie vroegen zich vaak af of we Amsterdam niet misten. Nou dat was natuurlijk wel zo. Ik ben op mijn 18^de verhuisd naar Amsterdam om te gaan studeren en ben er daarna blijven wonen. Na onze studie hebben we een huis gekocht in Amsterdam. Amsterdam is echt onze stad. Dus toen Gert de Visscher naar ons toe kwam met de vraag of we een zaak in Amsterdam zouden willen beginnen hoefden we daar niet lang over na te denken. Ook al liep Zwolle geweldig, Amsterdam is toch net ff anders. En zo kwamen we na 1 jaar Zwolle, weer terug naar Amsterdam en nog wel op de Kalverstraat.

Het visrestaurant op de Kalverstraat was een vestiging van Noordzee Quick. Het is van origine een Duitse keten (Nordsee) en bestaat nog steeds in Duitsland. Alleen de vestigingen in Nederland zijn failliet gegaan in de jaren 90 en kwamen te koop. Wij hebben de vestiging op de Kalverstraat gekocht, nadat we Zwolle hebben verkocht aan een Urker visserman. De zaak, als viswinkel en restaurant is er overigens tot op heden nog steeds op de Melkmarkt in Zwolle.

En toen begon alles weer opnieuw. We gingen een paar weken dicht om grondig te verbouwen. Het hele interieur ging eruit. Alles nieuw. Aangezien het natuurlijk weer een enorme investering was gingen we heel veel zelf doen, vooral het leeghalen van het oude restaurant. Ik vergeet het nooit meer, JP had een enorme container geregeld voor oud ijzer. Want alle stoelen en tafels waren aan de vloer vastgeklonken met enorme bouten. Met een flex hebben we alle stoelen en tafels eraf geslepen en in de container gegooid. We waren ’s ochtends om 6.00 klaar en een uurtje later werd de container opgehaald. Tja, je moet wel van werk houden.

Nou werkten we al heel hard in Zwolle, maar de Kalverstraat was echt een andere dimensie. Wat een mensen lopen door deze straat, dat is niet normaal. We waren alle dagen van de week open van 10.00 tot 20.00. Het hele jaar, behalve 1^e kerstdag. De eerste ploeg (met JP) begon om 6.30, de laatste ploeg (met Ger) eindigde zo rond 22.30. Op de Kalverstraat hadden we alleen restaurant. Het was een selfservice restaurant maar met menu’s die ter plekke werden klaargemaakt en aan tafel werden gebracht. Wij zeiden altijd, we zijn een soort McDonalds maar dan met vis. We verkochten simpele menuutjes voor een scherpe prijs. Dus natuurlijk een kibbeling en lekkerbek menu, maar ook een stukje zalm van de grill, paella, vissoep, 6 oesters met een glas wijn. Allemaal heel laagdrempelig maar van hoge kwaliteit. We hadden uiteraard veel Nederlandse en buitenlands toeristen, maar zeker ook een hele vaste klantenkring. Op zondag kwamen heel veel Amsterdammers een visje bij ons eten. Supergezellig!

Om kosten te besparen woonden we opnieuw boven de zaak. We huurden namelijk het hele pand. Het was (is) een monumentaal pand uit 1856. Nordsee heeft het in de jaren 80 omgevormd tot een visrestaurant. Daarvoor was het een bioscoop. Nordsee heeft alles dichtgetimmerd maar door een luik konden we nog bij de oude filmzaal komen, de stoelen stonden er nog en ook de ruimte waar het doek had gehangen was er nog. Heel bijzonder!

Het restaurant was beneden, op de 1^e verdieping waren de toiletten en de kleedruimtes voor het personeel. Wij sliepen op de 2^e verdieping. Op een avond waren we vergeten de voordeur (schuifpui) op slot te doen. De deur was wel dicht maar niet op slot. En door de wind was de deur opengewaaid. Midden in de nacht om een uur of 3 scheen er een zaklamp in ons gezicht. Nou we zaten gewoon aan het plafond. Was politie. Ze hadden iemand op de Dam zien lopen met een glazen pot met zure bommen (augurken). Waar zou dat nou vandaan komen?? Dus kwamen ze controleren of alles ok was. We zijn nog nooit zo geschrokken, maar ook heel blij dat er zo goed opgelet werd. Dit is één van de vele verhalen. Wonen en werken op de Kalverstraat valt echt met niks te vergelijken.

Een groot probleem was dus criminaliteit. Onze toiletten bevonden zich op de 1^e verdieping en daar moest echt een toiletdame zitten om alles in de gaten te houden. Op de toiletten hadden we blauwe lichten tegen de junks. Zakkenrollers waren er altijd en vaak werden de lege portemonnees bij ons in het toilet weggegooid. Met als gevolg verstopte toiletten die JP dan weer aan de gang moest zien te krijgen. We hebben een keer een gevecht boven gehad tussen 2 zakkenrollers die onenigheid hadden over de opbrengst. Daar werden messen bij getrokken. Belden we de politie maar weer.

Een ander probleem was dat we altijd te weinig personeel hadden. Vis is niet echt een branche waar iedereen in wil werken en horeca is sowieso altijd moeilijk in Amsterdam. We hadden echt jaren een enorm personeelsverloop gehad maar uiteindelijk na een paar jaar stabiliseerde dat en hadden we een hele hechte ploeg. Een ploeg die nu nog steeds met elkaar om gaat en elkaar ieder jaar op de De Visscher reünie ziet. De meeste hebben inmiddels kinderen. Een aantal anderen hun eigen restaurant. Dat maakt je toch wel heel trots!

En zo komen we aan in het jaar 2003, tijd voor een verandering en wederom een nieuwe uitdaging!